Assalammualaikum,
Zaman kanak-kanak dulu,,, dengan budak-budak lelaki selamba jek...tak de lah rasa macam malu-malu ke...cakap pun 'engkau' 'aku'...gaduh dengan budak-budak lelaki...memang tak kisah...sebab selalu fikir...peduli apa kan??? tak kan lah budak lelaki nak pukul budak perempuan...hehehehehe...
Bila dah naik sekolah menengah rendah (age 13 -15)...dah mula rasa malu-malu dengan bebudak lelaki...dah pandai rasa suka lak dengan budak lelaki...jangan sampai mak tahu...nanti kena hambat satu kampung...mak saya memang garang tau!!! jangan harap nak bercinta-cinta masa zaman sekolah...selalu check beg sekolah umi...tengok apa yang umi belajar...memang tak de privacy...tak pe...itu hak seorang mak...ikut kan ajerrr...
Bila dengar telefon rumah berbunyi sila lah kejar laju-laju...kalau mak or abang yang jawab...jangan harap mamat ehem3 tu dapat bercakap dengan saya...lepas tu kena bebel macam boleh bernanah telinga...tarik muka masam dan berkurung dalam bilik...tanda protes...merungut-rungut sendiri bila dapat family protective...tapi, bila dah abis sekolah dah dapat result yang bagus (bagus sangat lah)...mak dah boleh berbual-bual dengan boyfriend saya yang call rumah...improvement!!!
Dah habis sekolah...dah pandai make up...dah pandai pakai lipstik...abah pulak tegur..."merah lipstik anak abah"...hohohoho...over ke??? "anak abah dah besar" dalam hati jek...mak dan abah macam tak boleh terima anak pompuan dia nih dah besar...dah remaja...masih nak layan macam saya ni masih kanak-kanak...hmmmm...tapi, zaman sekolah saya dulu...saya seorang yang 'tomboy'...rambut pendek macam lelaki...baju kurung waktu sekolah sahaja...kain batik??? sori, tak pandai pakai...bila dah abeh sekolah...eh!!! dah berubah??? anak mak dan abah dah ada boyfriend rupanya...
Sebelum sambung belajar...kerja dulu, satu tempat kerja dengan kakak saya...saya masih sweet 17th masa tu...jadi ramai lah mamat-mamat yang dok usya-usya...sila muntah kalau menyampah...bila dah mula berkawan dengan seseorang...kakak yang dulu jadi penyimpan mohor besar dah mula backstep saya...mentang-mentanglah dia dah kawin...terkejut bila pagi-pagi mak dah tanya "akak kau cakap kau kawan dengan budak tu..." "kenapa?" "kakak kau kata budah tu budak jahat" "orang kawan je lah mak!" mula lah tak puashati...siap kau kak!!! aku bocorkan semua rahsia kau...
Bila dah dapat sambung belajar...mak dah tak strict macam masa sekolah...abang pulak cakap "kalau betul-betul serius kawan...ajak budak tu datang rumah" hei!!! tolonglah...kita orang kawan aje lah!!!...kalau ada apa-apa pun tak kan nak cakap kan??? bila result exam jatuh teruk...abah terpaksa slow talk dengan umi "abah rasa, elok lah kosentrate belajar" duduk diam-diam sambil dengar apa yang abah dan mak nak cakap "baiklah mak, abah" macam baik kan???
Bila dah sambung buat degree mak paksa-paksa saya cari boyfriend...ha??? "cari boyfriend yang sama-sama belajar" walaupun indirect tapi, faham maksud yang tersirat...mak risau kalau anak dara dia nih tak de sapa nak sebab belajar tinggi..."mak setakat degree tak payah risau lah mak...lepas ni orang nak sambung buat master dulu...baru fikir pasal kerja" "tak boleh...kerja dulu...kahwin...lepas tu baru fikir pasal sambung belaja...nanti dah ada master tak de sapa nak kat kau lagi" "mak???!!!" adoi!!! pening bila dapat mak yang fikir macam tu...adush!!! tolonglah...
Bila dah kerja...dah ada boyfriend...canang satu kampung yang anak mak dah bertunang...ha??? "ada orang tanya pasal kau...mak tak berkenan dengan orang tu" boleh ke macam tu...nasib baik saya memang dah ada sayang saya tau...kalau tidak...
One week before my wedding..."mesti mak sedih orang nak kawin kan?" "tak de lah...mak tak sedih pun...mak gembira anak mak nak kawin" ... mak dah tak sayang ke??? macam nak merajuk tapi, ada explanation yang lebih bermakna "anak mak dah nak kahwin...mak nak serahkan pada lelaki yang bertanggungjawab yang boleh jaga anak mak...lepas ni mak tak perlu risau lagi...anak mak dah orang jaga...mak tak payah risau kalau anak mak nak keluar sebab dia dah ada suami yang selalu boleh jaga dia" oh macam tu...jadi barulah saya faham...sedih ke gembira pernyataan macam tu...???
Dulu...bila dah ada anak-anak saudara yang semakin membesar...umi mula menjadi makcik yang understanding...bawa dorang outing...tengok wayang...makan...shopping...and they are freely to share anything...pasal belajar...pasal sekolah...even pasal boyfriend or girlfriend pun saya boleh terima...soalan pertama mesti hensem / cantik tak? (semangat untuk rajin pegi sekolah)...soalan kedua - pandai tak? (semangat untuk kita belajar) tak kan lah bila dapat bf / gf pandai kita ngok pulak kan? kita pun mesti lah nak lebih pandai dari dia...lepas tu jangan lupa nasihatkan untuk kosentrate study...jangan lalai dan leka...cinta tak ke mana...perjalanan masih jauh lagi...faham??? sambil jegilkan mata...
Bila dah ada anak yang semakin membesar barulah faham kenapa mak dan abah buat kita macam tu...hurm...tak nak kita leka dan kena kejar perkara yang lebih penting...jangan ulangi kesilapan kita...tak nak anak-anak kita buat silap or ulangi kesilapan kita...itu yang membuatkan family kita jadi sentiasa melindungi...
Yang penting layan anak mengikut tahap umur mereka...dengar apa yang mereka nak cakap walaupun pasal perkara yang kita tak suka nak dengar...jangan sampai dia cari orang lain untuk dia mengadu...kalau keluarga terdekat ok lagi...kalau dia cari kawan-kawan dia yang tak tentu hala...yang akan ajar dia yang bukan-bukan...tentu akan lebih parah kan??? sentiasa terangkan pada anak-anak kenapa kita buat perkara tu...dan beritau mereka yang kita sentiasa sayangkan dorang...
No comments:
Post a Comment